Als ik aan nieuw werk begin, vormt zich onder mijn handen langzaam maar zeker iets dat me de weg wijst. De ene keer met een appèl op de ratio, de andere keer op de emotie. In elk stadium voer ik een constante dialoog met wat zich op het doek bevindt – elke vierkante centimeter vindt stap voor stap zijn plek binnen het grotere geheel.

Door de jaren heen heeft mijn werk zich voortdurend ontwikkeld. Lange tijd stond het omgaan met menselijk lijden centraal: the art of coping. Ik schilderde vanuit mijn ervaring als therapeut in de geestelijke gezondheidszorg, waar ik jarenlang werd geconfronteerd met vele vormen van lijden en onrecht, en daarnaast vanuit enkele persoonlijke, diepgevoelde verliezen, en de rouw die daarop volgde. Deze ervaring veranderde toen mijn werk als therapeut stopte en ik de Camino naar Santiago liep. Er volgde een omkeer; ik ervoer een innerlijke drang om organische vormen te schilderen, geïnspireerd door de natuur, met meer gebruik van kleur en materiaal. Wat me daarbij ook inspireerde, is het boek Braiding Sweetgrass van Robin Wall Kimmerer, waarin zij uitweidt over het samenleven tussen de mens en de natuur gebaseerd op wederzijds geven, in plaats van eenzijdig nemen, economisch gewin en controle.

In mijn huidige werk wil ik mijn verwondering over en dankbaarheid voor de grootsheid en rijkdom van de natuur tot uiting brengen en vieren en noem het poëtische bespiegelingen van de natuur.
Ik doe dat middels min of meer geabstraheerde vormen die meervoudig te duiden zijn, waarbij ik uiteenlopende materialen en technieken gebruik. Ook qua formaat is mijn werk divers. Ik beperk mij in het onderwerp tot vegetatie en wat daar direct mee samenhangt – soms sijpelt er iets door wat geïnterpreteerd kan worden als aantasting van de natuur, waarvoor wij mensen verantwoordelijk zijn.

Ik hoop een enkele toeschouwer te kunnen meenemen in de verwondering, in de transcendentie en naar diepere lagen van wederkerigheid.